ห้องหมายเลข 9

ข้อมูลเบื้องต้น

"อีกไกลไหม?"
"เดินตรงไปเดี๋ยวก็ถึง"
นั่นเป็นคำตอบที่เธอได้รับจากเขา
ที่หมายของทั้งคู่คือห้องหมายเลข 9 
คำตอบที่เธอได้รับมามันช่างฟังดูธรรมดาและง่ายดายเสียเหลือเกิน แต่คงไม่เหมาะกับสภาพอากาศในฤดูร้อนแน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม โชคดีที่ตอนนี้ที่ตะวันลับฟ้าไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแต่ความอบอ้าวในอากาศ กับลมร้อนที่พัดเข้ามาในบางจังหวะเท่านั้น ผ่านไปหลายนาที เดินกันไปหลายก้าว ก็ยังไร้วี่แววของจุดหมายปลายทางที่ว่า
เธอพร่ำถามซ้ำถึงคำถามเดิมตลอดทาง เขาก็พร่ำบอกคำตอบเดิมอยู่อย่างนั้น
"ตรงไป เดี๋ยวก็ถึง"

---

"เธอหาที่นี่เจอได้ยังไง"ฉันเริ่มตั้งคำถาม เมื่อเราเดินทางไปถึงห้องหมายเลข 9 
ทางเดินมาที่นี่มันมีอะไรมากกว่าแค่ "ตรงไป" เหมือนที่เขาว่า 
ทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าจุดประสงค์ของการมาที่นี่คืออะไร ฉันก็ยังไม่วายเฉไฉพาออกนอกเรื่อง ด้วยเหตุที่ว่าไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ไม่รู้จะเริ่มยังไง
เขาเริ่มอธิบายถึงการมาพบเจอที่พักอาศัยชั่วคราวแห่งใหม่นี้อย่างเรียบๆ เราพูดคุยกันมากมายหลายเรื่องตามประสาคนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง หนังสือเล่มนี้ดีไหม เพลงนี้ชื่ออะไร
"นี่มันเพลงของนักร้องคนนั้นที่เธอเคยจำผิด"
ฉันกล่าวขึ้นขณะเพลง ป๊อป ในเวอร์ชั่น cover เพลงหนึ่งดังขึ้น
"เธอจำได้ด้วยหรอ"
แน่นอนว่าฉันต้องจำได้ เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้ว่ามีcover เวอร์ชั่นนี้กำลังโด่งดังอยู่ด้วย
ฉันเดินเข้าไปยืนข้างๆ เขาที่กำลังนั่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ้คซึ่งกำลังปล่อยเสียงเพลงที่เป็นหัวข้อสนทนาอยู่ออกมา
"นี่มันเพลงเก่าของwestlife"
"เธอฟังเพลงวงนี้ด้วยหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้"
"เราไม่เคยคุยกันเรื่องเพลง" ฉันตอบ
มีเพียงแต่เสียงเพลงเท่านั้นที่ดังอยู่ในห้อง เราต่างปล่อยให้เสียงเพลงทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่ แล้วเขาก็เริ่มดึงฉันเข้าไป

---

เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้อย่างแผ่วเบา ไม่ช้าเธอก็เอามือตบหลังเขาเบาๆ 
ทั้งคู่ยังคงคุยเรื่องเพลงต่อไปเรื่อยๆ ส่วนหนึ่งก็เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้ต้องน่าอึดอัดนัก แต่ในขณะที่คุยไป เขาก็เริ่มก็กอดแน่นขึ้นเรื่อย มือของชายหนุ่มเริ่มออกทำหน้าที่บนร่างของหญิงสาว
เธอไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด การสนทนาของทั้งคู่ก็ดูท่าจะลื่นไหลต่อไปเรื่อยๆ 
เธอปล่อยให้เขาลูบคลำส่วนต่างๆ อย่างโหยหา หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ
เธอได้แต่นึกแปลกใจว่าทำไมมันถึงตื่นเต้นมากขนาดนี้ ในเมื่อนี่ไม่ใช่ครั้งแรก 

---

ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่เราก็ห่างจากเรื่องนี้ไปนานเหลือเกิน-2ปีเห็นจะได้
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังน่าแปลกอยู่ดีในเมื่ิอไม่กี่วันก่อนฉันก็เพิ่งทำสิ่งนี้มา เพียงแต่ว่ากับชายอีกคนหนึ่งเท่านั้นเอง
ถึงจะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
การปลุกเร้าอารมณ์ในครั้งนี้ทำให้ใจฉันสั่น
การเล้าโลมที่ต่อเนื่องยาวนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร ทำเอาสติฉันหลุดลอยออกไป
รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่เริ่มตอบโต้กลับเสียแล้ว

---

เธอเปลี่ยนท่านั่งจากก่อนหน้านี้ด้วยความรวดเร็ว แล้วเริ่มตอบโต้กลับอย่างดุดันราวกับห่างเรื่องนี้มานานแสนนาน
ผมเพลิดเพลินไปกับการเล้าโลมเธอ ส่วนเธอเองก็ดูจะรู้สึกอย่างเดียวกัน
เรากอดกันราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย เหมือนกับว่า ถ้าหากปล่อยมือไปก็จะต้องตกลงไปในเหวยังไงยังงั้น
เราหยุดพูดคุยกันเป็นระยะ เพื่อแลกเปลี่ยนเรื่องราวในช่วงที่ไม่ได้เจอกันให้อีกฝ่ายได้รู้
"มันไม่เหมือนกัน" เธอเอ่ยขึ้นถึงเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ระหว่างเธอกับผม และเรื่องเดียวกันนี้ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับชายหนุ่มของเธอ
"ยังไง?"
"แค่กับคนละคนก็ต่างกันแล้ว"

---

อาจเป็นเพราะห่างไปนาน  หรืออาจจะเป็นเพราะวิธีการเฉพาะของเขาที่ต่างออกไปจากวิธีการปกติที่ฉันเคยเจอก็ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้เลยทำฉันตื่นเต้นแทบตาย
อันที่จริงฉันควรจะรู้สึกผิด 
ตรงกันข้าม
ฉันมีความสุข เพลิดเพลินเป็นอย่างมาก และไม่รู้ตัวเลยว่าจะหวนคิดถึงเรื่องนี้ไปอีกนานหลายวัน

---

เรื่องของฉันกับเขาเกิดขึ้นเมื่อ2-3ปีมาแล้ว สถานะของเราเป็นอะไรที่อยู่นอกเหนือขอบเขตคำว่าธรรมดา เราจึงละมันเอาไว้ และปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนั้นตลอดมา
 ถึงแม้ว่าวันนี้ กับวันนั้นจะต่างกันตรงที่ มีพันธะที่ผูกเราเอาไว้กับใครอีกคนนึงเพิ่มเข้ามา เราก็ยังเลือกที่จะยืนยันความสัมพันธ์ให้คงเดิมอยู่เช่นเคย

"ดึกแล้ว ต้องกลับแล้วล่ะ"
"อื้ม จะกลับแล้วสินะ"

---

เธอจะกลับแล้ว ผมเลยเดินออกมาเป็นเพื่อนระหว่างทางที่เราเดินไปด้วยกันเธอยังคงคุยจ้อถึงเรื่องที่เธอเพิ่งได้เจอมาอย่างไม่หยุดปาก
 ผมไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร บางที่เธออาจจะอยากแชร์ให้ฟัง หรือบางทีเธออาจจะอยากหาเรื่องมาพูดแก้บรรยากาศเงียบก็ได้
รู้ตัวอีกทีก็ถึงปลายทางเสียแล้ว

"ไปแล้วนะ ไว้เจอกัน"
"อื้ม กลับดีๆ"
"บาย"

เราทั้งคู่ต่างโบกมือลาให้กัน ผมมองยืนดูเธอหันหลังเดินไกลออกไป
จนลับตา...